Friday, October 17, 2008

Oneness of God/Unity of the Church
















This is the text I wrote two years ago for the annual conference of the Saint Philaret Institute of Moscow. It is read - as each text every year - by the Secretary of the Institute, M. Dmitri Gasak.

I publish this conference as a part of a long-term reflection that I have been carrying out over 30 years upon "Unity". In Jerusalem, there is but "One Jerusalem Church". The fragmented, segmented visible splits that affect the "One Jerusalem Church as the extension of the Indivisible Early Church" is a huge part of some spiritual sufferings. The "Body of Christ" as the "One Church" cannot be affected by these irrational too human/humane spiritual separation. The Divine Presence cannot be cut or broken down.

Indeed, the "faith of Christ" cannot be imposed upon souls. Faith is not a consequence of our own feelings or opinions. Oneness of God proceeds of the Most High giving His Words and multi-faceted Presence in this world beyond cultural, geographical, linguistic traditional or new strategical tendencies. It should be noted that the "Sh'ma Israel\שמע ישראל - Hear Israel" prayer-mitzvah/commandment (Devarim/Deut. 6:4) is repeatedly mentioned by the three Evangelists (Matthew 22:34-40; Mark 12:28-31; Luke 10:25-28) and unconditionally insists on Unity.

In this year of the celebration of the two-thousand year celebration of the birth of St. Paul, the recent pan-Orthodox Synod at the Phanar and the Synod at Rome, this lecture paves the way for further articles.

The annual conference about "Христианская Соборность и Общественная Солидарность" (Christian conciliarity and societal solidarity) is organized by the Saint Philaret Institute of Moscow (2006). It is a great honor though to know that we will be able to share some ideas with the assistance of my dear Brother in Christ Dmitri Sergeievich Gassak who tolerates with much patience my night calls.

The Saint Philaret Institute is founded on a pattern of various bratstva / brotherhoods composed of newly baptized Eastern Orthodox Russian faithful that also encompass more ancient believers of the Underground Catacomb Orthodox Church trained and inspired by many famous forerunners, such as Fr. Aleksandr Men of blessed memory. I would like today to add the name of his spiritual son, Fr. Georgyi Tchistiakov (eternal memory) who passed away recently. Then, these groups include a series of what I use to call "former Soviet people" of all the races, nations and tongues that were making of the USSR a sort of "universal sign of humankind as declared the famous linguist Nikolay Sergeyevich Trubetskoy (1890-1938) before he left the czarist empire by the time of the Revolution. You have Jews and various nations, which is by itself the sign of the world-wide extension of the Body of Christ Who substantiates the Church and, normally, makes no difference between the humans. This may sound a bit too idealistic or a sort of a dreamy utopia that is very difficult to be proven.

The Russian tradition is based on "druzhba\дружба - friendship" that is far more than just friendly connectedness. It is an intermingling warm feeling that people can trust each other in hardships, terrible times of delation, distrust. The communist slogan was somehow inherited from the Christian word as when Jesus said to His disciples: "I do not call you servants any longer because the 'servant' does not know what the master is doing; but I have called you 'friends' because I have made known to you everything that I have heard from my Father" (John 15:15). In this respect, the English word 'friend' does not only correspond to 'drug\друг' , priatel' or znakomyi приятель-знакомый. It is very close to the Soviet-sounding tovarisch\товарищ even if the spirit is quite different. Jesus added in these verses: "You did not choose Me but I chose you. and I appointed you to go and bear fruit, fruit that will last, so that the Father will give you whatever you ask Him in My Name (John 15:15b-16).

Interestingly, in the ancient Jewish tradition, “haver – חבר” was considered as the first step for becoming a rabbi, as shown in the Talmud: “less than hakkim\חקים (doctors) and merely a fellow” (Kiddushin 33b, in Aramaic). The word is also connected to the Sacrifices offered in the Temple to define the assisting “partners/haverim” to the priests in performing the burnt-offerings (D’mai II, 3). Although we do not have much documents, we know that the “haverim – members of the order” were associated in the daily observance of the Levitical laws. Three “דינים –dayanim” used to lay their hands on their heads and they were given a “התרה – hattarah” or letter of empowerment. They were also engaged in charitable work among the poor and the needy (Talmud Berachot 30b). Thus, when Jesus decided to choose and appoint His Disciples, He did act according to the usual practice of some Jewish groups and supposedly the members of the Qumran believers. Jesus of Nazareth did not select new friends, companions, no buddies, pals, boos as to speak some up-to-the-minute web slang. Nothing to do with the ever teen-age room-mates in the planetary TV hit “Friends” serial. He performed a sort of “liturgical and churching-in” by calling the Twelve so that they would witness for the oneness of faith in God and the reality of the universality of the Church as born of God and not self-cooptation. We do not choose each other in the Church. Or if we do so, we quickly experience that we exclude the others, those we consider as aliens and they usually behave the same way.

Indeed, Jesus does not belong to anybody and the Holy Spirit that abides the Church cannot be packed up and distributed according to our measures. This tracks back to the “Catholic or sobornyi” aspect of the Body of the Risen Lord that the Church assembles. In my opinion, there is no “from above” or “from below” relationships in the Church. All despotic systems are called to die and also those who would try to introduce such method into the realm of faith and ecclesiology. On the other hand, in Aristote’s’ Greek “to kath’olu = in general” refers to a wide range of adopted theological Christian realities. “Kath’olou” is not linked or limited to measures, spaces, cultures. “Kath’olu” means “toward the whole” and, in the tradition of the Church, encompasses all things/any thing working as “an acting factor leading to unity and fulfillment”. Therefore, the Church is “Catholic = katholika” when she in-gathers (vpolnostiu soberaet) any “tiny” and global matter, thing or person that reaches out to the totality of God in the Body of Jesus Christ, which is strictly a gift of the Holy Spirit as Saint Paul stated (1 Corinthians 12:-4-13).

Nonetheless, it does not and cannot mean in any wise that we are gathering in or assembled because of our personal feelings of love to certain people (brothers, sisters, clergy people and hierarchy). This is quite a challenge for the post-communist raise of the Church in the former Soviet Union. There might be a sort of temptation to adopt a special so-called “oppositional” or “versus” attitude that truly prolongs the natural suspicion that reigned under any dictatorship and may be extended to the renewal of our religious life. The core attitude of the true Eastern Orthodox believer is that he opens his soul and spirit widely to all the gifts provided by the grace of the Holy Trinity. Thus he is “kath’olon, which implies that he taking from any general, basic, non-particular, global, all-including element of the life-giving Faith”; on the other hand, he is Orthodox as he confesses the authentic, true Faith” which structures the Church in her totality as the Body and Blood of the Risen Lord Jesus, i.e. in the Sacramental Presence of the Eucharist. This is a mostly important factor in the development of an authentic Church life. It climaxes in the “Koinonia – Communion – Prichastie\Причастие” that is the only reason why we can confess that “outside of the Church, there is no salvation”. This move is definitely the Communication of the Holy Trinity in receiving the Risen Flesh and Blood of Jesus as Savior. Therefore, we have to comply with the words written by Saint Paul: “For all who eat and drink in an unworthy manner, without discerning the Body (Lord’s Body) eat and drink judgment against themselves” (1 Corinthians 29). These words are particularly difficult to understand and accept in our society and Church groups or parishes. We spend our time judging the others – usually negatively. But Saint Paul does not refer to any moral or ethical attitude. On the contrary he considers, as it was the rule in the early Church of Jerusalem, that each believer had to communicate everyday, provided that if he does not receive the Body of Christ but is only physically present in church, listening to the readings and the preach, he could be excommunicated for not partaking in the full Sacrament of the Risen Lord (Canon II, Council of Antioch). We reversed the situation over the ages, but we build the catholicity and our solidarity when we first share the Food of eternity that shows us the One Body of Christ Who resurrected from the dead. As regards the splits that affected the European Church (East-West), it is interesting to note that the present Catholic first Eucharistic prayer (called “Roman Canon”) has only in Latin the following intriguing pre-schismatic prayer: (save) “omnibus orthodoxis atque catholicae et apostolicae fidei cultoribus = (exact translation) and all those who practice/confess the Orthodox and thus Catholic and apostolic Faith”. Just as Eastern Orthodox believers are indeed Catholic, the Catholic Church includes the reference to the Orthodox, (true, right, correct faith) and this faith makes of us the Body of the Risen Lord who sends us as living witnesses to share the Reign of God. This should be at the heart of our humble search to reach the depth and width, breadth – universality of the Church. We might often be too chilly or humbly frozen in breathing in together this daily miracle.

It is well-known that the Jewish tradition relies upon three pillars: the Torah (the Law), Avodah (the Service: spirituality, liturgy, prayers, Temple as also, which is very specific any kind of work) and the Gemilut chassadim (good deeds, money offerings, charity, assistance to the poor, needy, sick) as said Shimon HaTzaddik (Pirkey Avot/Saying of the Fathers 1, 2). There is a strong solidarity within the Jewish tradition that is linked to the commandment: “Love your fellowman as yourself – ואהבת לרעך כמוך /vehahavta l’reakha kamokha” (Leviticus 19 :18). The whole of the Revelation given to the Avot (ancestors, patriarchs) Abraham, Isaac and Jacob consists in the way their descent is called by God to be active agents of mutual blessing amidst all the Nations of the world. (Genesis 22, 18). On various occasions throughout the year, the Jewish readings recall that the Israelites were “strangers” as this is reminded more solemnly in the prayers on Rosh HaShanah (New Year): “My ancestor was a wandering Aramean” (Deut.26:5) is a major motto. Although different splits seemingly affected the unity of Israel (destruction of the Temples, deportations, dispersions), Jewishness is based upon a fundamental teaching, a permanent and unceasing “upbringing” of the Children of Israel that “God is One”(Deuteronomy 6:4). This appears to be repeatedly repeated since “l’shanen/לשנן” implies that the one people of God changes, moves ahead but is compelled to teach and repeat the commandment generation to generation. This teaching is also accompanied by the memory of the sacrifices that were offered in the Temple, the hospitality of the table and sharing meals in the Presence of God.

Aime Palliere was a French Catholic seminarist, born in 1875, who became, under the influence of the Italian Rabbi Elie Benamozegh of Livorno, a ben berit Noahבן ברית נח - /son of Noah’s Covenant – a Noahide, i.e. that he did not convert to Judaism but accepted the Seven basic commandments that are also accounted in the Acts of the Apostles. They are a part of the requirements determined by James/Jacob, the Bishop of Jerusalem, a decision taken by the first Synod of the Jerusalem believers, applicable to the Non-Jews (Gentiles) who would join the early Church “Therefore we should not trouble those Gentiles who are turning to God, but we should write to them to abstain from things polluted by idols, fornication and from whatever has been strangled and from blood. For, in every city, for generations past, Moses has had those who proclaim him, being read aloud every Sabbath in the synagogues” :(Acts of the Apostles 15:19). It should be noted that the decision is taken by the Jewish part of the early Church and does not mention how the Jews should behave within the Church. Interestingly, Jacob and the members of the Jerusalem Synod insist on the fact that the Noahide commandments should “suffice”. They followed Saint Paul who did not require to circumcise the new believers. With the exception of two commandments that were suppressed: the Noahide principles require not to remove a member of a living animal (Jesus is the Lamb of God) and the establishment of a court of justice in every city (Jesus exercises the judgment in name of His Father).

The Early Church was therefore “Catholic – katholika” as the extension of the Community of Israel. Curiously, it resolved the problems of lack of solidarity and justice by the ordination of the seven deacons because of the quarrels about how to assist the Hebrew and the Greek (non-Jewish) widows (Acts 6:3). We experience in many ways this difficulty to act with segregation in any Christian community. But the point is to know whether the Klal Israel – כלל ישראל can be considered as seeds of a Catholic = open to the totality of salvation to all beings as Aime Palliere testified. He became a drashanדרשן - /preacher in the liberal synagogue Copernic, wrote “the Unknown Sanctuary”, published Elie Benamozegh’s “Israel and Humanity”. He died in 1949 as a Catholic believer with the blessing of the then archbishop of Paris. But he underscored the “kath’olou – kath’olon” aspect of the Jewish community as also to be understood in the present.

In many ways the Church experiences, at the present, the hardships of framing and fencing tendencies inside of every Church or denomination and in their ecumenical relationships. It might be useful to trace back again to the unity proclaimed in the commandment “Hear, Israel/ Shma’ Israel – שמע ישראל ». This commandment is said at least four times a day by the religious Jews. It teaches, repeats, echoes- all through the ages - the call to confess that God is Our God and that He is One. Catechization comes from a Greek word that precisely means “to echo”, i.e. that the Word of God never cause to split, separate, destroy this unity as a sign of the Oneness of the Creator. This “global”, comprehensive and worldwide aspect that extends to the plenitude of all Divine Gifts is also shown in the “Birkat HaMazon ברכת המזון – Blessing after meals”. This prayer is a major commandment of the Jewish life and must be pronounced after every meal. It is quite “en vogue” in Israel today. There is one verse that is parallel to this fulfillment received during a meal. It is said: “Just as He (the Most High) blessed our forefathers Abraham, Isaac and Jacob “in all things, by all things and (with) all things (bekol mikol kol בכל מכל כל; cf. Genesis 24:1; 27:33; 33:11 and Talmud Bava Batra 17a), so may He bless all of us together with a perfect blessing and let us say: Amen”.

As members of the Church, we do have the task to teach the Word of God in accordance with the Tradition of the Fathers. The fruits of the Eucharistic Table and Holy Communion are pushing us ahead of ourselves to serve without judgment and make visible the Oneness of God and of the Body of Christ. This goes far beyond any human pressure or self-contempt. It cannot be repeated in a parrot fashion. It makes the humans capable to become seeds of Resurrection.


Archpriest Alexander Winogradsky
(in charge of the development of the Hebrew-speaking community within the Israeli Society - Greek Orthodox Patriarchate of Jerusalem)
Av Aleksandr [Winogradsky Frenkel]

Saint Philaret Institute of Moscow – Summer 2006

(translation A. T.)


Единство Бога и единство Церкви

(прот. Александр Виноградский – ответственный за развитие ивритоговорящей православной общины в израильском обществе, Иерусалимский Патриархат Греческой Православной Церкви)

Дорогие братья и сестры!
Христос воскресе и Христос посреди нас!

Сожалею, что не могу присутствовать лично на вашей ежегодной конференции «Христианская Соборность и Общественная Солидарность», проводимой московским Свято-Филаретовским институтом. Однако, для меня большая честь иметь возможность хотя бы заочно поделиться с вами некоторыми своими мыслями, благодаря усилиям моего возлюбленного брата во Христе Дмитрия Сергеевича Гассака, который всегда с великим терпением принимает мои ночные звонки.

Свято-Филаретовский институт следует модели братств, состоящих из новокрещенных православных христиан, но включающих также более искушенных верующих из подпольной православной церкви, воспитанных и вдохновленных такими известными духовными лидерами нашего времени, как светлой памяти о. Александр Мень. Мне бы хотелось добавить и имя его духовного сына, недавно почившего о. Георгия Чистякова, которому да будет вечная память. Кроме того, эти группы включают всех тех, кого я как правило называю «бывшими советскими людьми». Они включают людей всех рас, языков и народностей. Благодаря этим людям, Советский Союз и стал тем, что знаменитый лингвист Николай Сергеевич Трубецкой (1890-1938), еще до того, как покинул родину до революции, назвал «всеобщим знаком человечества». Само существование евреев и многих других народов свидетельствует о том, что Тело Христово, олицетворяющее Церковь, охватывает весь мир, не делая различия между людьми. Конечно, это может показаться идеалистической утопией, которую не так-то просто доказать.

Русская традиция основывается на «дружбе», которая больше, чем приятельство или симпатия. Это – теплое чувство, основанное на осознании того, что люди могут положиться друг на друга в беде. Этот коммунистический лозунг унаследован нами из Евангелия, где Иисус говорит своим ученикам: «Я уже не называю вас рабами, ибо раб не знает, что делает господин его; но Я назвал вас друзьями, потому что сказал вам все, что слышал от Отца Моего» (Ин. 15:15). В этом смысле, английское слово friend соответствует не только словам «друг», «приятель» и «знакомый», но также и по-советски звучащему слову «товарищ», хотя дух этого слова совсем иной. Иисус говорит далее: «Не вы Меня избрали, а Я вас избрал и поставил вас, чтобы вы шли и приносили плод, и чтобы плод ваш пребывал, дабы, чего ни попросите от Отца во имя Мое, Он дал вам» (Ин. 15:16).

Интересно заметить, что в древнееврейской традиции слово «хавер», друг, означало также первую ступень на пути к тому, чтобы стать раввином, как свидетельтвует Талмуд: «[хавер] менее, чем мудрец, и является просто сотоварищем» (Киддушин 33б, в переводе с арамейского). Это слово также связано с жертвоприношениями в Храме, где «сотоварищи»/«хаверим» помогали священникам в приношении всесожжений (Демай II, 3). Несмотря на то, что мы располагаем лишь немногочисленными свидетельствами, ясно, что «хаверим»/«члены ордена» были связаны с ежедневным соблюдением заповедий левитов. Три «дайяна» возлагали на них руки, и им давалась «хаттара», грамота, удостоверяющая их права. Они принимали участие в благотворительной деятельности среди бедных и нуждающихся (Талмуд, Берахот 30б). Таким образом, когда Иисус избрал и поставил Своих учеников, он следовал обычаям некоторых еврейских групп, включая, по всей видимости, и кумранскую общину. Иисус из Назарета не избрал себе «приятелей» и «напарников». Ничего похожего на вечно юных тинейджеров из телесериала «Друзья». Призвание Двенадцати было литургическим действом и воцерковлением, дабы они свидетельствовали о единстве веры в Бога и о соборной реальности Церкви, как рожденной от Бога, а не по своему произволу. Мы не можем выбирать друг друга в Церкви, и если мы поддаемся искушению выбирать, то мы тут же убеждаемся в том, что тем самым исключаем других, считаем их чужаками, и они отвечают нам тем же.

Христос не принадлежал никому, и Святой Дух, пребывающий в Церкви, не может быть распределяем согласно нашему разумению. В этом – кафолический, соборный аспект Тела Воскресшего Господа, собираемого воедино Церковью. В моем понимании, в Церкви нет места отношениям, идущим «сверху» или «снизу». Все деспотические режимы обречены на гибель, и та же участь ожидает тех, кто стремится привнести подобный образ мышления в мир веры и эклезиологию. Напротив, в греческом языке, идущем от Аристотеля, выражение «то каф'олу», «всеобщность» указывает на широкий спектр христианских богословских реалий. «Каф'олу» не ограничено какой-либо мерой, пространством, или культурой. «Каф'олу» означает стремление «к целому» и согласно церковной традиции включает в себя все и вся, объединяет и ведет к полноте. Поэтому, Церковь кафолична тогда, когда она полностью вбирает в себя все малое и великое, все вещи и всех людей, стремящихся к божественной полноте в Теле Иисуса Христа, что является, по словам апостола Павла, даром Духа Святого (1Кор. 12:4-13). Однако, это не означает, что мы собираемся воедино только из субъективного чувства симпатии к тем или иным людям (братьям, сестрам, священнослужителям или церковной иерархии).

В возрождении Церкви после падения коммунистического режима в бывшем Советском Союзе заложено немало сложностей, ибо сознанию, освободившемуся от диктатуры, бывает свойственно отрицать прошлое, ломать его, чтó в действительности является не чем иным, как продолжением той же диктатуры. Эта опасная тенденция может присутствовать и в возрождении религиозной жизни. В противоположность этому, душа и дух православного христианина широко открыты всем дарам, ниспосылаемым нам по благодати Святой Троицы. Православный христианин по сути своей – кафоличен, чтó означает, что он принимает всеобщие, всеобъемлющие элементы животворящей веры. Вместе с тем, он – православен, поскольку он исповедует истиную веру, веру, созидающую Церковь в ее единстве как Тело и Кровь Воскресшего Господа Иисуса, то есть, в сакраментальном присутствии Господа в Причастии.

Это – наиважнейший фактор в развитии подлинной церковной жизни. Его кульминация – в «Койнонии», «Причащении», «Евхаристии». И только по этой причине мы можем исповедовать, что «нет спасения за пределами Церкви». Через Причащение мы становимся причастниками Святой Троицы, принимая в себя Воскресшую Плоть и Кровь Иисуса, как Спасителя. Поэтому, мы блюдем слова святого апостола Павла: «Ибо, кто ест и пьет недостойно, не различая Тела Господня, тот ест и пьет осуждение себе» (1Кор. 11:29).

В нашем обществе, в наших церковных сообществах и приходах, не так-то просто понять и принять эти слова. Мы часто судим и осуждаем других. Но апостол Павел не ведет речь о моральном или этическом отношении. Напротив, он полагает, как и было принято в древней иерусалимской Церкви, что всякий верующий должен причащаться ежедневно, ибо тот, кто находится в церкви, внимает чтению и проповеди, но не принимает в себя тела Христова, будет отлучен за то, что не причащается всей полноты Таинства (Канон 2 антиохийского собора). С течением времени, эта ситуация изменилась, но наша соборность и солидарность по-прежнему основана на общем причащении Пищи вечности, которое объединяет нас в единое Тело Христа, Воскресшего из мертвых. Что же касается раскола между западной и восточной церквами, то интересно заметить, что первая молитва при Евхаристии в католической церкви (называемая «Римский канон») сохранила, только на латинском языке, следующую молитву, возникшую до раскола: omnibus «orthodoxae atque catholicae et apostolicae fidei cultoribus”, в точном переводе: (спаси) «всех исповедующих православную, и посему кафолическую и апостольскую веру». Точно так же, как православные верующие «кафолические», то есть являются «католиками», католическая церковь упоминает православную, то есть истинную веру, веру, которая объединяет нас в Тело Воскресшего Господа, посылающего нас как живое свидетельство причастия Царствия Божия. Именно это должно быть центром нашего смиренного поиска глубины и ширины всеобщности Церкви. Мы не всегда осознаем всей полноты значения этого повседневного чуда.

Известно, что еврейская традиция, по словам Шимона Ха-Цаддик (Пиркей Авот 1,2), зиждится на трех основаниях: Торе (Законе), Службе («Авода», то есть, духовности, богослужении, молитве, Храме), и «Гемилут Хасадим» (добрых делах, благотворительности, помощи бедным, больным и нуждающимся). Для еврейской традиции характерно чувство всеобщей солидарности, связанное с заповедью «Возлюби ближнего своего как самого себя» («ве-ахавта ле-ре'аха камоха», Лев. 19:18). Откровение, данное праотцам (патриархам) Аврааму, Исааку и Иакову, состоит в том, что они избраны Богом, чтобы служить благу народов мира (Быт. 22:18). Несколько раз в год еврейские молитвы упоминают о том, что Сыны Израилевы были «странниками». Еще более торжественно об этом упоминают молитвы на еврейское новолетие (Рош ха-Шана): «отец мой был странствующий Арамеянин» (Втор. 26:5). Несмотря на то, что многочисленные расколы (разрушение Первого и Второго Храмов, изгнание и рассеяние) раздробили единство Израиля, еврейство основано на незыблемом учении, передаваемом Сынами Израилевыми из поколения в поколение, о том, что «Господь един» (Втор. 6:4). Это учение повторяется постоянно, согласно стиху «внушай их детям твоим» («ве-шиннантам ле-ванейха», Втор. 6:7), а значение глагола «лешаннен» состоит в том, что несмотря на то, что Народ Божий изменяется и движется вперед, учение и заповеди повторяются из поколения в поколение. Этому учению также сопутствуют воспоминания о жертвоприношениях в Храме, гостеприимство и общая трапеза в Божественном присутствии.

Эмe Пальер/Aimé Pallière (родился в 1875г.) – был французским католиком-семинаристом, который под влиянием итальянского раввина Эли Бенамозег из Ливорно, стал «бен берит Ноах», Ноахидом, принял на себя завет сынов Ноевых. Он не перешел в иудаизм, но принял на себя семь основных заповедей сынов Ноевых, упомянутых также в книге Деяний Апостолов. Эти семь заповедей были условием для не-евреев, желавших присоединиться к древней Церкви, согласно решению Иакова Брата Господня, епископа иерусалимского, и решению иерусалимского собора: «Посему я полагаю не затруднять обращающихся к Богу из язычников, а написать им, чтобы они воздерживались от оскверненного идолами, от блуда, удавленины и крови, и чтобы не делали другим того, чего не хотят себе. Ибо [закон] Моисеев от древних родов по всем городам имеет проповедующих его и читается в синагогах каждую субботу» (Деян. 15:19-21). Заметим, что это решение принято еврейской общиной в рядах древней Церкви, и оно ничего не говорит о том, как должны были вести себя в Церкви евреи. Интересно, что Иаков и другие участники иерусалимского собора утверждают, что заповедей сынов Ноевых должно быть «достаточно». Они следуют апостолу Павлу, который не требовал обрезания от новых верующих. Только две из заповедей сынов Ноевых не упомянуты в этом тексте: запрет на отсечение члена тела животного при его жизни (поскольку Иисус – агнец Божий) и заповедь об устроении суда справедливости в каждом городе (поскольку Иисус судит во имя Отца Своего).

Таким образом, древняя Церковь была кафолической, соборной, и являлась продолжением Народа Израиля. Когда возникли конфликты в результате необходимости помощи еврейским и греческим (не-еврейским) вдовам-членам общины, Церковь решила проблему дефицита солидарности путем рукоположения семи диаконов (Деян. 6:3). Мы часто сталкиваемся с подобными проблемами в любой христианской общине. Однако важно осознавать, что корень солидарности, кафоличности и вседоступности спасения заложен в идее «Клаль Исраэль», «Сообщества Израиля», как об этом свидетельствует Эм Пальер. Пальер стал проповедником в либеральной синагоге «Коперник», написал книгу «Неизвестное Святилище», и опубликовал "Израиль и человечество" Эли Бенамозега. Он умер в 1949г. как католический верующий и получил благословение тогдашнего архиепископа парижского. Но он подчеркивал «кафоличность» еврейской общины, которую нужно видеть и сегодня.

Во многих отношениях, Церковь испытывает в настоящее время немалые сложности, ограждая себя от отрицательных тенденций, существующих внутри каждой общины и конфессии и в экуменических отношениях между ними. Важно отметить, как это единство уходит своими корнями в заповедь «Слушай, Израиль»/«Шма, Исраэль». Религиозные евреи повторяют эту заповедь по крайней мере четыре раза в день. Ее отзвук слышен на протяжении столетий, она призывает к исповеданию еврейского «катехизиса», что «Господь, Бог наш, Господь един есть» (Втор. 4:6). Греческое слово катехизис как раз и происходит от слова «отзвук», «эхо». Это означает, что Слово Божие никогда не ведет к дроблению, разъединению, уничтожению единства между людьми, единства, которое является образом единства Создателя. Эта всеобщностъ, вседоступность Божественных Даров находит выражение также в «Биркат ха-Мазон», молитве после приема пищи. Эта молитва – одна из важнейших заповедей еврейской жизни, и ее нужно произносить после каждой трапезы. В Израиле она очень популярна. Там есть один стих, который говорит о той самой полноте, осуществляемой через трапезу. Там говорится: «Точно так же как он (Всевышний) благословил наших праотцев Авраама, Исаака и Иакова, во всех вещах, всеми вещами и во всем (бе-кол ми-кол кол; ср. Быт. 24:1; 27:33; 33:11 и Талмуд, Бава Батра, 17а), да благословит Он и нас всех вместе совершенным благословением, и да скажем: Аминь».

На нас, как членах Церкви, возложена обязанность проповедовать Слово Божие и Традицию Отцов. Плоды Стола Преложения и Святого Причастия призывают нас служить Богу бескорыстно и без осуждения и являть единство Бога и единство Тела Христова. Это больше, чем те или иные конфликты между людьми и чем презрение человека к самому себе. Человек не может повторять эту проповедь как попугай. Напротив, это то, что дает нам возможность стать зернами, начатками грядущего Воскресения.

Братья и сестры, да осенят и да просветят нас благодатные дары Святой Троицы, и да возобновим наш порыв к единству. Заранее поздравляю вас с благословенным праздником Преображения Господня, и да будем молиться друг за друга и да посвятим нашу жизнь Христу, Господу нашему, истинному Богу и истинному Человеку.

Прот. Александр Виноградский

Av Aleksandr [Winogradsky Frenkel]
Saint Philaret Institute – Moscow Summer 2006

(Перевод: А.Т.)


Photograph: Phanar synod 2008 - כנס פנר 2008
פטריארך אתנגורס ז"ל ומטרופ. אמיליאנוס טימיאדיס ז"ל עבדים גדולים לשם אחדות הכנסיה.
Late patriarch Athenagoras and l. metropolitan Emilianos Timiadis, greater workers for the unity of the Church.

Thursday, October 16, 2008

תיקון הכללי - Tikkun Haklali in Yiddish



INTRODUCTION TO THE TIKKUN HAKLALI - GENERAL REPAIR TEXT IN YIDDISH

Text revised by av Aleksandr [Winogradsky Frenkel]
appended in a special note on Thursday, 16/4 of October 2008
ביום י"ז דתשרי תשס"ט - דאנערשטיק, דעם 16-טן אקטאבער 2008
ביום פון יארצייט פון ר" נחמן ברסלובר פון אומן שעלה לעולמו ביום בחוהמ"ס - י"ח בתשרי תקע"ע - ז.א.
ביום 16באוקטובר 1810

The "Jewish watch" just turned to 17 deTishri 5769 [10/16/2008] as sunset overshadows our portion of the world. In the Hebrew tradition, the next day starts by jumping or leaping over a day that passes and opens up for the short period of 24 hours or so a new date. As for our names, the date is inscribed in the memorizing blessing, i.e. the stored data that continue to help us to be born to the world, generation after generation. As stated in the Talmud, The Most High has a sort of tevah – תבה (ark, box, (Torah Scroll) chest, alphabet cell, tefillin boxes, Noah's ark). The Lord has there all the souls and the corresponding gufim/גופים - shapes that He will send out to be embodied/"incorporated" throughout history until the coming of the Messiah in glory (Yevamot 62a-b). It is not a closed or framed, sealed box; it is a living body, like a routing ship. It is comparable to a place from which the Torah is read in the synagogues (Berachot 34a). "Tevah\ תבה" also means "word" as said: "a word of two letters" (Menahot 30b, Shabbat 104a).

"A two letter word"! Thus it is like a "ta\
תא" written with two consonants: the "tav\ תו" is seemingly the last letter of the Hebrew and Semitic alphabet, while "alef\ אלף" is the first one. Modern Hebrew uses the word, for instance, for "ta koli\ תא קולי= answerer; answering box, cell in a phone". We are also the survivors of the "ta'ei gas\תאי גז "gas chamber" in the extermination camps during the time of the Shoah\Hurban- שואה\חורבן - .The two letters always relate in fact to life and the living. "Ta\ תא" is used to name the cell, the compartment backing the Devir\דביר - Holy of Holies"Ta\ תא"(Middot IV,7 and Yoma 52a) as "Yoash [incidentally the name of the Yiddish translator of the TaNaKh!] was kept hidden in the compartments of the Temple" (cf. Midrash Tehillim to Psalm 18:28) also means a move: we can only go ahead, forward and not clutch to time minutes or seconds. From the tav to the alef, generations = history develop in view to fulfill human likeness to the Creator of the Universe. In Aramaic, the word means "come!" and strongly appears in the piyut "Akdamut milin\אקדמות מילין " uttered during the Feast of Shavuot/ - the feast of the Weeks, the early year time of first harvesting and assembly to receive the Divine Oral and Written Words and Mitzvot. Thus, TA is Aramaic and Hebrew to call to moving forward. Then, the letters can be reversed and run again, anew - not back! - to the Alef, i.e. to God Who unites the assembly of Above and the Assembly of beneath into the historic and meta-historic immense crowd that encompasses the whole of humanity into one Assembly [mikra qodesh\ מקרא קודש- Divine congregation] dialoguing with each other and with the Holy One.

How come that it sounds so peculiar and unique! These days of Rosh Hashanah (New Year) and Yom Hakippurim (Atonement and proclamation of God's Reign) pass through the overshadowing tabernacles of the feast of Sukkot and culminate with Shemini Atzeret (the Great Assembly). They announce and substantiate God's Words of the first commencements: "Behold, the Adam has become as one of us, to know good and evil; and now, lest he put forth his hand, and take also of the tree of life and eat and live for ever - "(Bereishit 3:22).

The root also refers to "ta'ah\
תאה = to write, mark lines, limits" as in "min hayam hagadol teta'u\מן הים הגדול תתטאו - you shall mark [point out] from the the sea..." (Numbers 34:7). From the first to the last ["Reshit veAcharon – ראשית ואחרון], the move is dealing with advancing and repairing. The move from last to first also constitutes a fundamental feature of the Semitic experience of Divine Presence (Matthew 20:16; John 8:3).

How come that the world need a repair? Reb Nachman/Nochm'n
ר" נחמן מברסלוב - der reb Nuchm'n Breslover דער רב נחצמן ברסלאבער- \ פון בראצלאב – פון אומןfun Bratzlav - fun Uman - (Ukr.: Брацлав\Уман) did not found any family lineage of chassidim. He defined that every Jew has the abilities to reach out to chassidut and become a righteous, can be in the process of being righted, corrected their wrongdoings [this is the meaning of 'pi'el' tzadiq/צדיק ]. The Christians speak of being "justified". The Reb got to the point of a repair. Let's say that Hebrew "t-k-n / ת-ק-ן = to make straight, firm, right; subsequently: to set in order, repair". "They were restored by the same thing by which they had sinned (were impaired)" (Berachot 40a). Moreover, repair is linked to "prepare, introduce, innovate".

Many secular scholars and thinkers consider that R. Nachman was a rare man of God who developed messianic thoughts. The coming of the Messiah was a normal concern in the world of the Yiddishkayt, in particular in Central and East European countries. Nonetheless, R. Nachman had visited Eretz Israel and met with chassidim adepts. He did not remain in Eretz but returned to the Ukraine.

Thus, he is bridging two major countries and region for a better understanding of his prayers and advices.

a) He was a man of insights and freedom: each individual gathers in with all the Jews by personal capacities. And each believer is considered as having the spiritual task to get into their "self" [lech lecha \
[לך לךget to yourself cf. Abraham; Gen. 12:1). This relates to the "hitbodedut\ התבודדות - the process of getting into personal loneliness, solitude". This ability to getting to quietness is very close to the enlightening prayer of Eastern Orthodox hesychasm.

b) Life with and in praying the Most High positively connects with the creation (nature, forests, fields, indeed immense in the Ukraine...). It also means that a true believer positively apprehends his relationships to the others, Jews and non-Jews as well. While dying in Uman (Ukraine), Reb Nachman clearly told his disciples that he wanted to be buried in the cemetery where 20,000 Jews murdered by the Haidamak terror pogrom (1768) were reposing. He wanted to join his people in their sufferings. I am definitely convinced there was more.

For example, many Jews who survived the Shoah and living in the Galut\diasporas would ask to transgress the law that does not allow to cremate a dead body and to be burnt after their death "in order to join theirs the way they were compelled to leave this world". This is a very powerful pulsing. R. Nachman wanted to be buried with the victims of Uman because he was also convinced that the repair and reconciliation is the spiritual remedy or rectification that shows hope and leads to the days of the Messiah with a spirit of pardon. This spirit overcomes hatred and estrangement. This point is absolutely essential in Israeli society and, in general, in all aspects of manifold spiritual tendencies. This concern is at the heart of all intra- and interfaith relationships. Indeed, R. Nachman was a man of pardon. This constitutes a fundamental feature of the present and future relationships between Israel, the Jewish communities and the Ukraine and must be carried out with peaceful mutual respect.

c) He was a man of joy. In the darkest times of attacks against the Jews and fights between various spiritual Jewish tendencies, he taught to be always joyous. This means that praying, teaching and learning activities climax in enjoying the ability to restore what had turned to be sinful or considered as sins, defective and saddening. This is also a major spiritual issue at the present. Free people do not necessarily require castigating themselves. Asceticism is a way; joy leads to enjoy new life at all times.

We have "fan clubs" and "icons" everywhere. Today, they are actors, politicians, singers, sportsmen-women in numerous sectors of all human societies, incl. religious life. R. Nachman suggested to look for more authentic insights and freedom, not to be bound to anybody except to the Omnipresent. This connects him with Francesco di Assisi (canticle of the creation; originally a Maronite Oriental supplication), and Paissyi Velichkovskyi (1722-94), the Ukrainian-born monk who translated the Greek Philokalia (Love of the Beautiful) into Church Slavonic ("Dobrotoliubie -
Добротолюбие"), one more link with the spirit of hesychasm in the Sub-Carpathian and Romanian area (Niametz-Neamt).

d) It is a part of the Jewish tradition to call "tikun
תיקון - " some specific activities. It deals with the restoration of buildings, text correction, cloth mending and soul refreshing. There are also famous Jewish tikkunim in terms of prayers, explanations, in particular in the world of the Kabbalah and the Schools born from the after-Temple destruction till R. Luria. "Tikkunei Zohar - תיקוני זהר= old text considered as written by R. Shimon Bar Yochai on the Book of Genesis). At midnight, the faithful read the "tikkun chatzot – תיקון חצות" also referring to the restoration of Israel with regards to the destruction of the Mikdash/Temple. There are special "Tikkunei leyl... תיקוני ליל- reading, meditation, chanting and rectifying process..." for Shavuot/Weeks-Pentecost and the famous "Hoshanna Rabbah - תיקון הושענא רבה" chanted on the seventh day of the Feast of the Booths/Sukkot.

R. Nachman of Uman caused some questions with regards to spiritual remedy. His delivered his views about the possibility to healing the soul in a major contemporary call to rectitude and healthy behaviors. The whole of the adult inhabitants of the planet are either bound to slavery. Humans are almost desperately searching for wellbeing/welfare/wellness, quietness, equilibrium, mental balance, which is highly "Ortho-dox = authentic faith/righted up stand".

R. Nachman proposed a set a ten psalms to be daily recited in order to get "refreshed, revived, repaired": mizmorim -
מזמורים /psalms 16, 32, 41, 42, 59, 77, 90, 105, 137, and 150. They are the "Tikkun Haklali \תיקון הכללי - General Repair, Overall Remedy, Rectification". It comes from depths of human search for the Divine Presence and lifts up to universal song of joy.

Is there any connection of R. Nachman with the false messiahs, in particular Shabtai Tzvi? In the early days of the Hebrew University, Prof. Dr. Gerschom Scholem launched a reflection that only starts up in Israel. The “Nah Nah…” chanting does correspond to many charismatic move as well as dancing.

R. Nachman died of tuberculosis on the second day of Chol HaMoed Sukkot\
חולה"ס, i.e. on (Thursday) 18 deTishrei 5571/ ביום ה י"ט דתשרי תקע"א = October 16/4 (Julian cal.), 1810. In the course of the past 198 years, the world has dramatically changed, developed, crashed and built up new thoughts, concepts and techniques. It drastically seems to be doomed to getting fascinated by death. This reminds Franz Kafka’s dispersion anguish/Angst vor Leben and “strach touha – Czech for “irrational apprehension and magnetic attraction”. On the other hand, the humans discovered sophisticated ways to kill and to heal, to wipe out people and to connect to each other.

Indeed, we all need a repair. It also means that we are ready to let the Almighty touch our beings, our souls, flesh and bones. I am a multi-survivor, till these days of Sukkot 5769. My grand-mother was born in the neighborhood of Uman on October 1979. She was murdered in Lublin in 1943.

I dedicate my life to forgiveness and to partaking in the huge task to slowly develop some seeds of true recognition between Judaism and Christianity. This means to participate in a repair. This repair is only trying to start. It implies that all parties can freely meet in a spirit of equality and authenticity. This requires equal rights - "neck to neck rights", inspirited by a honest absence of stiffness that acts with total flexibility. The process will take centuries. "Centuries are required to repair centuries of mutual ignorance", used to say late Fr. Kurt Hruby. He had translated the Breslover into German. We agreed about the fact that Yiddish was a Talmudic Jewish tongue born and spoken in Eretz Ashkenaz, i.e. for Jewishness the large territorial area from the Rhine… till Birobidzhan, via Poland (Eretz Kana’an). It is the language of the Jewish mildness and tenderness given by the Creator of all things. K. Hruby was very fond of Reb Nachman. The problem is to allow the Yiddishkayt\
יידישקייט that passed to be transmitted with adequacy from the time of ashes till our generation of revival.

It is indeed fascinating that R. Nachman dared say that each person who would say the "General Repair" and come to visit his tomb at Uman would be saved from the Gehinnom
\גי=הינום Gehenna; And most intriguingly, the Breslover had declared that anyone coming to him will be released through his “Overall Remedy psalms” intercession from all sins, bad and even most hideous actions or thoughts. It is highly time to connect his words with those of the Ukrainian and Eastern Orthodox spiritual guides. Saint Silouan the Athonite made very similar statements.

I am grateful that I could achieve this Tikkun in Yiddish on the 198th anniversary/yohrtzayt of the Rebbe of Uman.

av Aleksandr [Winogradsky Frenkel]

October 16/4, 2008 - 17 deTishri 5769 – ביום ב בחומ"ס תשס"ט דעם 16טן אקטאבער 2008

בס"ד

ס, זיינען צען מזמורים אין דעם תיקון הכללי.

איבערזעצונג פון תרגום יהואש - ספעציעלע אויגאבע - ניו-יארק תרצ"ח-1938.

געדריקט און גענדיקט פון א. אלכסנדר וינוגרדסקי פרנקל \ אברהם בן ברוך ביום ט"ז ד תשס"ט צו יארצייט פון ר" נחמן זצ"ל. לשם מחילה. טובה. הצלחה. רפואה שלמה. פרנסה טובה. וירבו שמחות לכל עדת בית ישראל ולגר הגר בתוכם כי כל העם בשגגה. דער אויבערשטער האט געגעבן די ברכה צו זיין לעבעדיקע. אמן:

אלע מענטשן וואס וועלן זאגן די צען מזמורים פונעם "תיקון הכללי" פארן קבר פון דעם געבענטשטן ברסלאבער רב וועט דערלייזט טטערן פון דעם גי-הינום. אזוי האט דער רב גערעדט און געזאגט שבועות:

תיקון הכללי

פון ר" נחמן פון ברסלב - תהלים אין יידיש

א.1\ מזמור ט"ז \ 16

א מכתם פון דודן. באהיט מיך, גאט, ווארום איך האב מיך באשיצט אין דיר. האסט געזאגט (א ווענדונג צו דער זעל) צו גאט: מיין האר ביסטו מיין גוטס איז בלויז ביי דיר. די הייליקע וואס זיינען אויף דער ערד זיי זיינען די פירשטן וואס אל מיין באגער איז צו זיי. זאלן מערן זייערע געצן די וואס אליין צו אן אנדערןף איך וועל ניט גיסן זייערע גיסאפפער פון בלוט, און ניט נעמען זייערע נעמען אויף מיינע ליפן. גאט איז מיין באשערטער טייל און מיין בעכערף דו האלסט אויף מיין גורל. חלקים זיינען מיר צוגעפאלן ליבלאכע, יא, א שיינע נחלה איז מיר אנגעקומען. איך לויב גאט וואס ער האט מיר געראטן, יא, אין די נעכט האבן מיר מיינע נירן געלערנט. איך האלט גאט פאר מיר תמיד, ווארום אז ער איז ביי מיין רעכטער האנט, וועל איך ניט אוםפאלן. דרום איז פריילאך מיין הארץ, און לוסטיק מיין זעל (מיין כבוד) אויף מיין לייב רוט אין זיכערקייט. ווארום דו וועסט ניט איבערלאזן מיין זעל צו דער אונטערערד, וועסט ניט לאזן דיין פרומען זען די גרוב, וועסט מיך מאכן וויסן דעם וועג פון לעבן, א זעטיקייט פון פריידן איז פאר דיין פנים, תענוגים אין דער רעכטער האנט אייביק

ב.2\ מזמור ל"ב \ 32

פון דודן א באטראכטונג.

ווויל צו דעם וואס זיין פארברעך איז פארגעבן, פון מיין קרעכצן טאג. ווארום טאג און נאכט פלעגט שווער זיין אויף מיר דיין האנט, מיין זאפט איז פארביטן געווארן ווי אין פארפארטריקנטע זומעראויבסט. סלה. האב איך דיך געלאזט וויסן מיין חטא, און מיין זינד האב איך ניט פארדעקט. איך האב געזאגט: איך וועל זיך מודה זיין אויף מיינע פארברעכן צו גאטף און דו האסט פארגעבן די שולד פון מיין זינד. סלה. אויף דעם זאל איטלאכער פרומער מתפלל זיין צו דיר, אין דער צייט וואס מען קען דיך געפינען: אז די גרויסע וואסערן פלייצן איבער, זאלן צו אים אבער ניט איבערגרייכן. דו ביסט מיין פארבארגעניש פון דעם פיינט באהיטסטו מיך. מיט געזאנגען פון אנטרענונג רינגלסטו מיך ארום סלה.

איך וועל דיך קליגן און דיר ווייזן דעם וועג וואס דו זאלסט גיין, איך וועל האלטן מיין אויג אויף דיר. איר זאלט ניט זיין ווי א פערד, ווי א מוילאייזל, אן אן פארשטאנד, וואס מיט צאם און געביסמוז מען איינהאלטן זיין אימפעטף אז מע זאל ניט קענען גענענען צו דיר. פיל ווייטאקן האט דער רשע, אבער דער וואס פארזיכערט זיך אויף גאט אים וועט ארוםרינגלען גענאד. פרייד זיך מיט גאט און זייט לוסטיק, צדיקים און זינגט אלע רעכטפארטיקע הערצער

ג.3\ מזמור מ"א \ 41

פאר דעם געזאנגמייסטערף א מזמור פון דודן.

ווויל צו דעם וואס גיט אכט אויפן ארעמאן! אין טאג פון בייז וועט אים גאט מאכן אנטרימען. גאט וועט אים באהיטן און אים לאזן לעבן, און ער וועט זיין באגליקט אין לאנד: און וועסט אים ניט איבערגען אויף דעם באראט פון זיינע פיינט. גאט וועט אים אונטערלענען אויפן קראנקן בעט: די גאנצע צייט פון זיין ליגן פארנעמסטו זיך מיט זיין קראנקשאפט.

איך זאג: גאט, לייטזעליק מיך, הייל מיין זעל, ווארום איך האב געזינדיקט צו דיר. מיינע פיינט רעדן שלעכטס וועגן מיר: ווען וועט ער שטארבןאון זיין נאמען זאל אונטערגיין! און אז עמיצער קומט זען, רעדט ער פאלש זיין הארץ זאמלט אן אין זיך בייז. גייט ער ארויס אין גאס רעדט ער דערפון. אין איינעם סודען זיך אויף מיר אלע מיינע שונאים, זיי טראכטן וועגן מיר ביזז קעגן מיר: א בייזע זאך איז אויסגעגאסן אויף אים, און ווי ער האט זיך געלייגט, וועט ער מער ניט אויפשטיין. אפילו מיין גוטער פריינט וואס איך האב מיך פארזיכערט אויף אים, דער וואס עסט מיין ברויט, הייבט אויף א פוט אויף מיר. אבער דו, גאט, לייטזעליק מיך און ריכט מיך אויף, און לאמיך זיי אפצאלן. דערמיט וועל איך וויסן אז דו באגערסט מיך, וואס ניט שאלן וועט מיין פיינט איבער מיר. און איך - אין מיין ערלאכטקייט וועסטו מיך אויפהאלטן, און וועסט מיך לאזן שטיין פאר דיר אייביק.

געלויבט איז יהוה דער גאט פון ישראל פון אייביק און ביז אייביק אמן און אמן!

ד.4\ מזמור מ"ב \ 42

פאר דעם געזאנגמייסטער, א באטראכטונג פון די קינדער פון קרח. ווי א הינד לעכצט נאך בעכן וואסער, אזוי לעכצט מיין זעל נאך דיר, גאט, נאך דעם לעבעדיקן גאט: ווען וועל איך קומען, און זיך ווייזן פאר גאט? מיין טרער איז געווארן מיי שפייזטאג און נאכט, אז מע זאגט מיר א גאנצן טאג אווו איז דיין גאט? דאס טו איך דערמאנען, און גיס אויס מיין זעל אין מיר: ווי איך פלעג דורכגיין מיט אן עולם, זיי פירן צום הויז פון גאט, מיט א קול פון געזאנג און לויב, א יום-טובדיקן געזעמל.

וואס ביסטו געבויגן מיין זעל, און טוסט ברומען אין מיר? האף צו גאט, ווארום איך וועל אים נאך לויבן פאר דער הילף פון דיין פנים. מיין גאט, מיין זעל איז געבויגן אין מיר, ווארום איך טו דיך דערמאנען פון ירדן-ךאנד און די חרמונס, פון דעם בארג מצער. תהום צו תהום טוט רופן אין דעם קול פון דיינע וואסערפאלן: אלע זיינען אינדן און דיינע וועלן זיינען אריבער אויף מיר.

ביי טאג באפעלט גאט זיין חסד, און ביי נאכט איז זיין געזאנג מיט מיר,א תפילה צו דעם גאט פון מיין לעבן. איך וועל זאגן צו גאט מיין פעלז: פארוואס האסטו מיך פארגעסן? פארוואס מוז איך פינצטער אומגיין פון ווען דער דריקונג פון שונא? מיט רציחה אזש איז מיינע ביינער, לעסטערן מיך מיינע פיינט, אז זיי זאגן צו מיר א גאנצן טאג: אווו איז דיין גאט?

וואס ביסטו געבויגן מיין זעל, און וואס טוסטו ברומען אין מיר? האף אויף גאט ווארום איך וועל אים נאך לויבן - די הילף פון מיין פנים און מיין גאט

ה.5\ מזמור נ"ט \ 59

פאר דעם געזאנגמייסטערף אל-תשחת - פון דורך א מכתם ווען שאול האט געשיקטת און מע האט געהיט דאס הויז, כדי אים צו טייטן.

זיי מיך מציל פון מיינע פיינט, מיין גאט, פון די וואס שטייען אן אויף מיר זאלסטו מיך באשיצן. זיי מיך מציל פון די וואס טוען אומרעכט, און פון בלוטירע לייט טו מיך העלפן. ווארום זע, געלויערט אויף מיין זעל- עס קלייבן זיך די פארשייטע אויף מיר – ניט פאר מיין פארברעך און ניט פאר מיין חטא, גאט. אן א זינד פון מיר, לויפן זיי און ברייטן זיך אן – דערוועק זיך מיר אנטקעגן, און זע. דו ביסט דאך יהוה, דער גאט פון צבאות, דער גאט פון ישראל, וואך אויף זיך צו רעכענען מיט אלע פעלקער – ניט לייטזעליקן זאלסטו אלע אומגערעכטע פעלשער. סלה.

אלע אוונט קומען זיי ווידער, זיי וואיען ווי א הונט, און דרייען זיך אום אין שטאט. זע, זיי גאווערן מיט זייער מויל – שווערדן זיינען אין זייערע ליפן – ווארום: "ווער הערט דען?" אבער דו גאט טוסט ךאכן פון זיי, טוסט שפאטן פון אלע פעלקער. קגן זיין שטארקייט האר זיך אויף דיר – ווארום גאט איז מיין פעסטונג. דער גאט פון מיין גענאד וועט מיר אנטקעגן קומען, גאט וועט מיר לאזן זיין אויף מיינע לויערער. ניט הרגען זאלסטו זיי, כדי מיין פאלק זאל ניט פארגעסן – האסטו אונדז אנגעטרונקען מיט וויין פון פארטומלעניש. גיב דיינע פארכטער א פאן, זיך איינצוזאמלען פארן אמת. סלה. כדי דיינע באליבטע זאלן דערלייזט ווערן, העלף מיט דייין רעכטער האנט, און ענטפער מיר.

גאט האט גערעדט אין זיין הייליקייט, אז איך וועל דערפרייט ווערן – איך וועל צעטיילן שכם, און דעם טאל סוכות וועל איך אויסמעסטן. מיין איז גלעד און מיין איז מנשה, און אפרים איז דער קיווער פון מיין קאפ – יהודה איז מיין צעפטער. מואב איז מיין וואשטאפ – אויף אדום ווארף איך מיין שוך – איבער מיר, פלשת, וועסטו שרייען. ווער ברענגט מיך צו דער באפעסטיקטער שטאט?

ו.6\ מזמור ע"ז \ 77

פאר דעם געזאנגמייסטער, פאר ידותון – פאר אספן א מזמור.

מיין קול איז צו גאט, און איך שריי, מיין איז צו גאט, און פאארנעם צו מיר. און גאט פון מיין נויט זוך איך גאט, מיין האנט איז אויסגעשטרעקט ביי נאכט אן אויפהער, מיין זעל וויל זיך ניט טרייסטן. אז איך דערמאן זיך, גאט, גאט, טו איך ברומען, איך קלאג, און מיין געמיט פארגייט זיך. סלה. דו האלטסט צו די ברעמען פון מיינע אויגן – איך בין דערודערט און קען ניט רעדן. איך טראכט אן די טעג פון אמאל, אן די יארן פון פארצייטן. איך דערמאן זיך מיין געזאנג ביי נאכט, איך רעד מיט מיין הארצן, און עס פארשט מיין גייסט: וועט אויף אייביק גאט פארלאזן, און וועל מער ניט באוועליקן ווידער?איז אויסגעגאנג אויף אייביק מיין חסד? און דער צוזאג געענדיקט אויף דור-דורות?

האט פארגעסן צו לייטזעליקן גאט? צי האט ער אין צארן פארשלאסן זיין רחמנות? סלה. און איך זאג: דאס איז מיין ווייטאק, וואס געביטן האט זיך די רעכטע האנט פון אויבערשטן. איך דערמאן די אויפטוען פון גאט, יא, איך דערמאן דיינע ווונדער פון פארצייטן. און איך טראכט אןאל דיין ווערק, און אן דיינע טואונגען טו איך קלערן. און א תורה געמאכט אין ישראל, וואס ער האט באלויפן אונדזערע עלטערן, זיי צו מאכן וויסן זייערע קינדער – כדי וויסן זאל דער שפעטערדיקער דור, די קינדער וואס וועלן געבארן ווערן – זיי זאלן אויפשטיין און דערציילן זייערע קינדער. און זיי זאלן לייגן אויף גאט זייער ביטחון, און ניט פארגעסן די אויפטוען פון גאט, און זיינע געבאט זאלן זיי היטן – און זיי זאלן ניט זיין ווי זייערע עלטערן, א דור אפגעקערט און ווידערשפעניק, א דור וואס האט ניט געפעסאיקט זיין הארץ, און ניט געטריי געווען איז זיין געמיט צו גאט.

די קינדער פון אפרים, באוואפנטע בויגשיסער, האבן זיך אומגעקערט אין טאג פון מלחמה. זיי האבן ניט געהיט דעם בונד פון גאט, און אין זיין תורה ניט געוואלט גיין. גאט, אין הייליקייט איז דיין וועג – ווער איז א גרויסער גאט ווי גאט? דו ביסט דער גאט וואס טוט ווונדער, האסט געלאזט וויסן צווישן די פעלקער דיין שטארקייט. האסט אויסגעלייזט מיטן ארעם דיין פאלק, די קינדער פון יעקב און יוסף סלה. געזען האבן דיך די וואסערן, גאט, געזען האבן דיך די וואסערן, האבן זיי ווייען געקריגן, און געציטערט האבן די תהומען. געפלייצט וואסער האבן די וואלקנס, א קול האבן ארויסגעלאזט די הימלען, און דיינע פיילן זיינען אומגעלאפן. דער דער קול פון דיין דונער איז גכווען אין דעם ווירבל-ווינט, בליצן האבן באלוכטן די וועלט, געציטערט און געשטורעמט האט די ערד. דורכן ים איז געווען דיין וועג, און דיין שטעג דורך וואסערן גרויסע, און דיינע טריט זיינען ניט געמערקט געווארן. האסט געפירט אזוי ווי שאף דיין פאלק, דורך דער האנט פון משהן און אהרנען.

ז.7\ מזמור צ \ 90

א תפילה פון משה דעם געטלעכן מאן.

גאט, דו ביסט אונדז געווען א באשיצונג אין אלע דורות. איידער די בערג זייהען געבארן געווארן, און דו האסט באשאפן די ערד און די וועלט, און פון אייביקייט צו אייביקייט ביסט דו גאט. ברענגט דעם מענטשן ביז דערשלאנקייט און זאגסט: טוט תשובה, איר מענטשנקינדער. ווארום טויזנט יאר איז אין דיינע אויגן ווי דער רעכטיקער טאג, ווען ער איז פארגאנגען, און ווי א וואך אין דער נאכט. שטראמסט זיי אוועק, ווי א דריימל ווערן זיי – אין פרימארגן ווי גראז געוואקסן – צום אוונט אפגעשניטן און פארדארט.

ווארום מיר ווערן פארךענדט אין דיין כעס, און אין דיין גרימצארן ווערן מיר פארכאפט. האלטסט אונדזערע זינד אנטקעגן דיר, אונדזערע פארבארגענישן פארן ליכט פון דיין פנים. ווארום אלע אונדזערע טעג פארגייען אין דיין גרימצארן, ציר ענדיקן אונדזערע יארן רזוי ווי א הויך. די טעג פון אונדזערע יארן, זיי זיינען זיבעציק יאר, און אז אין גבורה, איז אכציק יאר – און זייער שטאלץ מאטערניש און אומגליק – ווארום גיך פארגייט עס, און מיר פליען אוועק.

יא, דאס ווערק פון אונדזערע הענט, באפעסטיק עס.

ח.8\ מזמור ק"ה \ 105

גיט א דאנק צו גאט, רופט זיין נאמען, לאזט וויסן צווישן די פעלקער זיינע טואונגען. זינגט צו אים, שפילט צו אים, רעדט פון אלע זיינע ווונדער. רימט אייך מיט זיין הייליקן נאמען – זאל זיך פרייען דאס הארץ פון די וואס זוכט גאט. פארשט גאט און זיין שטארקייט, זוכט זיין פנים תמיד.דערמאנט זיינע וונדער וואס ער האט געטאן, זיינע צייכנס, און די משפטים פון זיין מויל, איר זאמען פון אברהם זיין קנעכט, איר קינדער פון יעקב, זיינע אויסדערוויילטע.

ער איז יהוה אונדזער גאט, איבער דער גאנצער ערד זיינען זיינע צשפטים. ער געדענקט אייביק זיין בונד, דאס ווארט וואס ער האט באפוילן אויף טויזנט דורות – וואס ער האט געשלאסן מיט אברהמען, און זיין שבועה צו יתחקן, און ער האט עס אויפגעשטעלט פאר א חק צו יעקב, פאר אן אייביקן בונד צו ישראל, אזוי צו זאגן: דיר וועל איך געבן דאס לאנד כנען, דעם טייל פון אייער נחלה.

אז איר זייט געווען מענטשן געציילטע, ווינציק און פרעמדע דערין, און זיי זיינען אומגעגאנגען פון פאלק צו פאלק, און פון איין קעניקרייך צו אן אנדער אומה, האט ער ניט געלאזן א מענטשן זיי דריקן, און האט געשטראפן מלכים וועגן זיי – איר זאלט ניט אנרירן מיינע געזאלבטע, און מיינע נביאים זאלט איר ניט בייז טאן, און ער האט גערופן א הונגער אויפן לאנד, יעטוועדער אונטערלען פון ברויט האט ער צעבראכן, ער האט פאראויס געשיקט א מאן:

פאר א קנעכט איז פארקויפט געווארן יוסף. מע האט געפייניקט און קייטן זיין פוס, אין אייזן איז אריינגעטאן זיין לייב – ביז דער צייט וואס זיין ווארט איז געשען, האט דער באפעל פון גאט אים געפרווט, דער מלך האט געשיקט און אים לויז געלאזט, דער געוועלטיקער פון פעלקער – און אים פריי געמאכט. ער ער האט אים געמאכט פאר א האר איבער זיין הויז, און פאר א געוועלטיקער איבער זיין נאמען איינס, צו דינדן זיינע הארן לויט זיין באראט, און זיינע עלטסטע זאל ער קליגן.

און ישראל איז געקומען קיין מצרים. און יעקב האט זיך אויפגעהאלטן אין לאנד חם. און ער האט געפרוכפערט זיין פאלק, און זיי געמאכט שטארקער פון זייערע דריקער. ער האט פארקערט זייער הארץ פיינט פון האבן זיין פאלק, זיך צו קליגן אקעגן זיינע קנעכט. ער האט געשיקט משה זיין קנעכט, אהרנען וועמען ער האט אויסדערוויילט. האבן זיי געמאכט צווישן זיי די זאכן פון זיינע צייכנס, און ווונדער אין לאנד פון חם.

ער האט אנגעשיקט פינצטערניש און פינצטער געמאכט – און זיי האבן ניט ווידערגעשפעניקט זיין ווארט. ער האט פארקערט זייערע וואסערן אין בלוט, און האט געטייט זייערע פיש. זייער לאנד האט געווידמעט פרעש, ביז אין די קאמערן פון זייערע מלכים. ער האט געהייסן, און געמיש פליגן איז געקומען, אומגעציפער אין זייער גאנצן געמארק, ער האט געגעבן אנשטאט זייערע רעגנס האגל, א פלאמפייער אין זייער לאנד. און ער האט איינגעשלאגן זייער וויינשטאק און זייער פייגנבוים, און אויסגעבראכן די ביימער פון זייער געמארק. ער האט געהייסן און א היישעריק איז געקומען און א גראזפרעסער אזש אן א צאל – און ער האט אויפגעגעסן די פרוכט פון זייער ערד.

און ער האט געשלאגן יעטוועדער בכור אין זייער לאנד, די ערשטלינגן פון אל זייער קראפט. און האט זיי אויבגעצויגן מיט זילבער און גאלד – און ניט געווען צווישן זיינע שבטים א שטרויכלער. מצרים האט זיך געפרייט מיט זייער ארויסגיין, ווארום זייער שרעק איז געפאלן אויף זיי.

ער האט פארשפרייט א וואלקן צום צודעק, און א פייער צו לייכטן ביי נאכט. מע האט פארלאנגט, און ער האט געבראכט וואכטל-פויגלען, און מיט ברויט פון הימל פלעגט ער זיי זעטן. ער האט געעפנט א פעלז, און וואסער איז גערונען, געגאנגען ווי א טייך דורך די טריקענישן. ווארום ער האט געדאכט אן זיין הייליקן צודאג צו אברהם זיין קנעכט. און ער האט ארויסגעצויגן זיין פאלק מיט פרייד, מיט געזאנג זיינע אויסדערוויילטע. און ער האט זיי געגעבן די לענדער פון די פעלקער און די מי פון די אומות האבן זיי געירשעט -, כדי זיי זאלן האלטן זיינע געזעצן, און זיינע לארנונגען זאלן זיי היטן. הללויה.

ט.9\ מזמור קל"ז \ 137

ביי די טייכן פון בבל, דארטן זיינען מיר געזעסן און געוויינט, אז מיר האבן זיך דערמאנט אן ציון. אויף די ווערבעס וואס אין איר האבן מיר אויפגעהאנגען אונדזערע הארפן – ווארום דארטן האבן אונדזערע פאנגער פארלאנגט פון אונדז ווערטער פון געזאנג, און אונדזערע פייניקער, פריילעכקייט: זינגט אונדז פון דעם געזאנג פון ציון. ווי זאלן מיר זינדען דאס געזאנג פון גאט אויף פרעמדער ערד?

אויב איך זאל דיך פארגעסן ירושלים, זאל מיין רעכטע האנט זיך פארגעסן צו רירן,

זאל צוגעקלעפט ווערן מיין צונג צו מיין גומען, אויב איך וועל דיך ניט געדענקן, אויב איך וועל ניט דערמאנען ירושלים אויף מיין העכסטער שמחה.

געדענק גאט, די קינדער פון אדום, דעם טאג פון ירושלים – די וואס האבן געזאגט: ווארפט איין, ווארפט אריין ביז דעם גרונט אין איר. טאכטער בבל, דו אנגעברייטע צו פארוויסטונג, ווויל צו דעם וואס וועט דיר אפצאלן, דיין טואונג וואס דו האסט אונדז געטאן – ןןןיל צו דעם וואס וועט אננעמען און צעהאקן דיינע קליינע קינדער אן פעלז.

י.10\ מזמור ק"נ \ 150

הלליה. לויבט גאט אין זיין הייליקטום, לויבט אים אין זיין מאכטיקן הימל. לויבט אים וועגן זיינע גבורות, לויבט אים לויט זיין פיל גרויסקייט. לויבט אים מיט בלאזונג פון שופר, לויבט אים מיט גיטאר און הרף. לויבט אים מיט פויק און טאנץ, לויבט אים מיט סטרונעס און פלייט. לויבט אים מיט קלינגעדיקע צימבלען. אלץ וואס אטעמט זאל לויבן יה. הללויה.

Photographs: Four species-arbaa minim\ארבעה מינים
האתרוג הוא הלב הגדול ומלא-רחמים וחסד וחן ואהבה שלמה
The etrog/citrus is the big heart full of loving-kindness, love+++
Song of R. Nochmen/Breslover Rebbe.
שיר של ר" נחמן פון בראצלאב\ברסלוב